همسفر

در آنجا که ای کاش روزی به آن برسم زمان بی تو بودن را تجربه خواهم کرد . آن زمان هیچ چیزو هیچ کس نمیتواند بماند . آنجا که رنج و عزابم را پایانی است . پایانی که آغازی در آن نیست . ای آنی که در دلت میگوئی دیوانه ام ، آری دیوانه ام ، دیوانه ای که دفتر دلتنگیش برگه کاغذ کاهی نیست ، دیوانه ای که زندانش دیوانه خانه نیست . ای کاش که برگی از هزاران گل این دنیا بودم . هر نفسم رنجی است بر قلبم که هرگز آن را پایانی نیست . به میان ستاره های آسمان برایم جائی نیست ، سپرده اند که به بهشت راهم ندهند ، سپرده اند که جهنم را برایم خانه ای ابدی قرار دهند . ای کاش از غروب خورشید انتظار می آموختم ، ای کاش دل تنگیم را با ماه قسمت میکردم ، ای کاش . . . . . . . . رنگه قلبم تنها دو رنگ است سیاه و سفید ، هنوز عاشق ترینم ، چه باک از فراموش شدنم ، فراموشم نکن . راه برگشتم را به یاد تشنگی محبت ویران ساختم ، به یاده من باش فراموشم نکن . . . . . . بیقرار روزهای فراموشی گشتم ! کناری مینشینم بودن با خود را به تجربه ای تلخ میچشم ، از تنهائی میمیرم ، ای کاش دلگیر افکار پوچ خود بودمو خودآزاری میکردم ولی گفتنش چه سود که باشی و ردپای تو را ببینمو دوست داشتن از یادم برود ، این آخر خودآزاریست . صدایی می آید از دور صدای موج آب که میخواند چه حال غریبیست دلتنگی ، بدون کنایه بگو که دلتنگی ! بگو دلم تنگه خاطراته با تو بودن شده فکر خود را خسته تو ساختن کردم که ساده باشم با سادگی دلتنگی بیاموزم ، شبها قرارمان کجا بود یادم نیست سراغت را از که بگیرم از کجا تو را بیابم چشمانم مثل باران چه عاشقانه میبارند ، کلام دلتنگیست .

|

امتیاز مطلب : 16

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4